Same problemy nie odbiegają od jakże ciężkich chwil, które każdy z nas mógł już przeżyć. Więc mimo tego, że są być może przewidywalne, to dobrze pozwalają nam się w siebie wczuć. Monika Jagodzińska stworzyła przyjemną historię (choć o ciężkiej tematyce), którą szybko się czyta. Wykreowała dobry obraz anielskości i jej otoczki i przede wszystkim wszędzie udało jej się wszystko zakończyć szczęśliwym zakończeniem, a choć może to nierealne, to większość z nas przecież uwielbia takie zakończenia, prawda? Mówiąc dalej o plusach to również mogę pochwalić okładkę, która wpada w oko. Jednak czuję, że gdyby ją jeszcze troszkę dopracować małymi detalami, byłaby jeszcze lepsza.

Jeśli zaś chodzi o wady to również znalazło się ich kilka. Przede wszystkim każda z historii ma duży potencjał i można by z tym potencjałem wiele zrobić. Jednak tutaj tak się nie dzieje, a przez krótkość tej powieści ciężko nam się wczuć w historię i jej bohaterów, więc zdecydowanie wolałabym, żeby książka była dłuższa. Kolejną sprawą jest to, że przydałoby się nieco dopieścić korektę, ponieważ do powieści wkradło się kilka błędów stylistycznych i składniowych. A sama narracja czasami bardzo przeszkadza, ponieważ nie zawsze dobrze jest tak urywać i podkreślać dane zdanie (jednak tu już wszystko zależy od gustów i guścików danej jednostki).

Przechodząc już do końca mojej oceny chcę powiedzieć, że książka Moniki Jagodzińskiej, a również sama autorka ma potencjał. Jednak przydałoby się jeszcze trochę bardziej dopracować pewne rzeczy. Za równo pod względem językowym jak i fabularnym. Ponieważ jeśli włożyć to jeszcze ciut więcej pracy ta historia może być naprawdę bardzo, bardzo dobra. Wierzę, że kiedy autorka nabierze wprawy i doświadczenia to na pewno świetnie poradzi sobie z tym zadaniem. Na tę chwilę czytało mi się ją szybko i chwilami nawet przyjemnie, dlatego jeśli szukacie książki na dosłownie jedno, krótkie, słoneczne popołudnie to możecie chwycić właśnie za powieść Moniki Jagodzińskiej.